بیانیه لوزان به دو بیان تقریباً متفاوت از زبان غرب (و آمریکا) و ظریف منتشر شد.
جدای از همه عکس العمل‌ها نسبت به آن بحث‌های درگرفته در فضای (به اصطلاح) حزب اللهی‌ها جالب توجه است.
طیف این عکس العمل‌ها در داخل این جریان از تأیید تا نقد شدید شبیه به همین طیف در کل جامعه (سیاسی) است. و این به خودی خود جالب توجه است. قبلاً کمتر پیش می‌آمد که موضع گیری‌های جریان حزب اللهی اینقدر گستردگی (از لحاظ اختلاف) داشته باشد.
زمانی جیرانی در برنامه هفت از نادر طالب‌زاده پرسید که به نظر شما اسکار سیاسی هست یا نه؟
طالب‌زاده جواب داد که این طور نیست که هر فیلمی بتواند اسکار بگیرد. باید فیلم در سطح اول سینمای هالیوود باشد (مثلا در ده تا فیلم اول). اما ممکن است به دلایل سیاسی جای فیلم اول و سوم عوض شود.
در مورد تعصب در جلساتی گفته بودم قبلاً، این جلسات ادامه یافت. اما در ادامه این جلسات نکات دیگری بر ما متعصبین خشک مغز مشکوف شد که تا به حال نشده بود.
موضوعی مطرح شد که مثلاً در آمریکا در مورد مارکس از لحاظ روان‌شناختی تحقیقاتی انجام شده و به این نتیجه رسیده‌اند که ایشان به فلان سندرم روانی دچار بوده‌اند که نتیجه‌اش شده مارکسیسم، یا حداقل این سندرم موجب گرایش به چنین ایسمی شده.
من گفتم البته چون شخص خاصی مطرح است این احتمال وجود دارد که این تحقیق جهت‌دار بوده باشد که ناگهان دوستان برآشفتند که این چه حرفی است و چه سخن سخیفی و . . . در ینگه دنیا وقتی بحثی در فضای آکادمیک مطرح شد مطلقاً آکادمیک است و هیچ اگر و امایی برنمی‌تابد. عجب!!!